سربازی.بطالت.عزلت

سربازی بطالت است. روزهایش کش دار و شب هایش منقطع، و ساعت ساعتش تکرار بی هودگی ست. به راستی «توقف» زیبنده ی نام روزهای اینجاست.روزهای سکون. امروز عجیب هوای مرخصی دارم. آوار این 22 روز آمار توقف یکجا بر سرم خراب شده است.
بی سیم چی به طرز خستگی ناپذیری آیدین آیدین می کند و هرچه سکوت می کنم و به کوچه ی علی چپ پناه می برم افاقه نمی کند. می پرسد «دمِ دست» یعنی چی؟ «کارچاق کنی» یعنی چی؟ یک بار هم که استدعا کردم نوحه خوانی و اشک ریختن های تلوزیون را عوض کنند، سینه به سینه ی من ایستاد و فریاد می زد: تو شیعه ای؟ خدا این جهان رو به وجود آورده یا نه؟… وراجی های بی امان او که نمی دانم چرا اینقدر به حرف زدن با من علاقمند است تمام می شود، نوبت سرگروهبان و استوار است. استوار با اعتماد به نفس عجیبی می گوید در ماه آب وجود دارد و این لکه های سیاه که در ماه می بینیم دریاچه ی آب است. بعد می گوید ما که در نیمکره ی شمالی هستیم گاهی هم نیمکره ی جنوبی می شویم (حتما زمین در خط سیر خود معلق هم می زند) بعد برای سرگروهبان سوال پیش می آید: پس آنها که در نیمکره ی جنوبی هستند چطور سر و ته ایستاده اند؟
بعد از کمی لبخند تعجب آلود که بیشتر ناشی از شک اسکل شدن است، با حوصله برایشان توضیح می دهم. در مورد انرژی کیهانی و ماده سیاه و بیگ بنگ هم می گویم و می گویند: پس خدا کجای این قضیه است؟ حالا خر بیار و باقالی بار کن. به بهانه ی کوفت و زهر مار فرار می کنم. آشپز سابق که حصبه گرفته، با سفاهتی که در چهره اش موج می زند و بلاهتی که مثل شاخ روی پیشانی اش است زل زده به تلوزیون که آخوندی با قیافه ای کریه، زر مفت می زند. آن یکی هم با دو زار سبیل قیطانی اشجلوی آینه ی چهار انگشتی ور می رود و لپش را باد می کند. از کند ذهنی و عقب ماندگی این جماعت که دو سومشان از سیکل بالاتر ندارند، به ستوه آمده ام. سربازی برای امثال ما عذاب عزلت است. تحمل واقعیت برای ما که عزلت نشین حلقه های دور خود تنیده ایم، یاس آور است. اگر هم ادعای مردم داشته باشیم که گاهی از این لپ به آن یکی انداخته ایم، شرمنده های تحلیل هایمان می شویم. حماقت قرن ها، زیر پوست این قوم لانه کرده و آن چنان شکافی میان دو سمت فرهنگی جامعه انداخته که میان ما و ایشان اجتماع ناممکن است.
شرق کم کم روشن می شود و پست من به انتها می رسد. امشب چنان شهاب هایی از آسمان گذشتند که جرأت نداشتم به آرزوهایم فکر کنم. این جملات همینطور به امان خود رها می شوند چرا که اصولا اینجا چیزی به پایان نمی رسد. فقط در دوری بی معنی تکرار می شود و تکرار فرسودگی ست. فرسوده نباشید.